ลักษณะเด่นของภาษาไทย(ต่อ)

๗. ภาษาไทยมีระบบเสียงวรรณยุกต์ เสียงวรรณยุกต์ช่วยทำให้ภาษาไทยมีคำไว้ใช้เพิ่มขึ้น เสียงที่เปลี่ยนไปทำให้คำมีความหมายเปลี่ยนแปลงไปด้วย เช่น เสือ เสื่อ เสื้อ การเปลี่ยนแปลงระดับเสียงของคำในลักษณะนี้ทำให้ภาษาไทยมีความไพเราะประดุจเสียงดนตรี คำในภาษาไทยจึงจัดอยู่ในจำพวก ภาษาดนตรี (musical language) หากรู้จักเลือกคำได้เหมาะก็ทำให้ผู้อ่านได้อรรถรส หรือเกิดมโนภาพได้ง่าย เช่น

                              ต้อยตะริดติดตี่เจ้าพี่เอ๋ย                   จะละเลยเร่ร่อนไปนอนไหน

                       แอ้อีอ่อยสร้อยฟ้าสุมาลัย               แม้นเด็ดได้แล้วไม่ร้างให้ห่างเชย

                       ฉุยฉายชื่นรื่นรวยระทวยทอด           จะกล่อมกอดกว่าจะหลับกับเขนย

                       หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมรำเพย       ใครจะเชยโฉมน้องประคองนอน

                       เสนาะดังวังเวงเป็นเพลงพลอด                  เสียงฉอดฉอดชดช้อยระห้อยหวน

                       วิเวกแว่วแจ้วในใจรัญจวน               เป็นความชวนประโลมโฉมวัณฬา

                                                 (สุนทรภู่ ๒๕๐๙ : ๕๐๒)

                ๘. ภาษาไทยนิยมคำคล้องจอง อันแสดงอัจฉริยลักษณ์ทางภาษาด้านหนึ่งของ

คนไทย คำคล้องจองอาจแบ่งได้ตามจำนวนคำที่ปรากฏเป็น ๕ ประเภท ดังนี้                

                       ๘.๑ คล้องจอง ๔ คำ เช่น ข้าวยากหมากแพง ข้าวแดงแกงร้อน ว่านอนสอนง่าย เป็นต้น                 

                       ๘.๒ คล้องจอง ๖ คำ เช่น ยุให้รำตำให้รั่ว หวานเป็นลมขมเป็นยา เข้าทางตรอกออกทางประตู เป็นต้น                  

                       ๘.๓ คล้องจอง ๘ คำ เช่น กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง บัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่น คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก เป็นต้น              

                       ๘.๔ คล้องจอง ๑๐ คำ เช่น คบคนให้ดูหน้า ซื้อผ้าให้ดูเนื้อ ดูช้างให้ ดูหาง ดูนางให้ดูแม่ น้ำมาปลากินมด น้ำลดมดกินปลา เป็นต้น         

                       ๘.๕ คล้องจอง ๑๒ คำ เช่น

                               ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่                     ผูกอู่ตามใจผู้นอน

                               เปิดหม้อไม่มีข้าวสุก                      เปิดสมุกไม่มีข้าวสาร

                               บุญมาวาสนาช่วย                         ที่ป่วยก็หายที่หน่ายก็รัก

                       ฯลฯ

                ๙. คำในภาษาไทยมีเสียงควบกล้ำไม่มากนัก เสียงควบกล้ำที่ปรากฏมาแต่เดิมในระบบเสียงของภาษาไทยได้แก่

                       ๙.๑ เสียง /กร/ เช่น กราน เกรง กร้าน กริ่ง ฯลฯ

                       ๙.๒ เสียง /กล/ เช่น เกลื่อน กลาด เกลียด กลัว กลอก ฯลฯ

                       ๙.๓ เสียง /กว/ เช่น กวาด ไกว แกว่ง แกว่น ฯลฯ

                       ๙.๔ เสียง /ขร/ เช่น ขรัว ขรุ ขระ ฯลฯ

                       ๙.๕ เสียง /ขล/ เช่น ขลุก ขลิก ขลุม ขลุ่ย ฯลฯ

                       ๙.๖ เสียง /ขว/ เช่น แขวน ขวาน ไขว่ ขวับ ฯลฯ

                       ๙.๗ เสียง /คร/ เช่น คราด เคร่ง ครัด เครียด ฯลฯ

                       ๙.๘ เสียง /คล/ เช่น คละ คลุ้ง คล้าย โคลง คล้าม ฯลฯ

                       ๙.๙ เสียง /คว/ เช่น ควาย ความ คว้า ควัก ฯลฯ

                       ๙.๑๐ เสียง /ตร/ เช่น ตรู่ ตราบ ตรอก ตรม ตรอม ฯลฯ

                       ๙.๑๑ เสียง /ปร/ เช่น ปรับ แปร๊ด แประ ปรุง เปรียว ฯลฯ

                       ๙.๑๒ เสียง /ปล/ เช่น เปลี่ยน แปลง ปล้น เปล้า ปลิง ฯลฯ

                       ๙.๑๓ เสียง /พร/ เช่น พราย พร้อม พร่ำ พรั่น พรึง ฯลฯ

                       ๙.๑๔ เสียง /พล/ เช่น พลิก พล่าม พลอย พลั้ง ฯลฯ

                       ส่วนเสียงควบกล้ำที่เกิดขึ้นใหม่ เช่น เสียง /ดร/ /ฟร/ /ฟล/ /บร/ /บล/ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเสียงที่ได้รับอิทธิพลจากภาษาต่างประเทศ โดยเฉพาะภาษาอังกฤษ เช่นดรัมเมเยอร์ ฟรี ฟลอร์ บรอดเวย์ บลูส์ เป็นต้น